Terwijl bij jullie de lente in het land is en alles weer tot leven komt in de natuur,( wat is het toch een wonder!) zit ik hier in de koelte van de avond terwijl er een hevig onweer gaande is. De deuren en ramen trillen ervan. Ook al regent het momenteel niet, we hebben deze week nog een paar flinke buien gehad.
T-bone Steak
Het is zaterdagavond. Ik begin dit keer maar bij het einde van de week.
Vandaag zijn Sinco en ik met een achttal jongelui van de Malangoschool naar Kimbe geweest. Uit eten! Ja, jullie zullen wel denken: alweer “uit”? Nu, ze hadden het verdiend!
Dat wil zeggen , een paar van hen.
Om de klas te stimuleren goede resultaten te behalen bij een lastige Scheikunde toets, had Sinco beloofd dat degene die hoger dan een 9,0 scoorden, getrakteerd zou worden op een T-bone-steak in het Kimbe Bay Hotel. Het resulteerde in 3 “winnaars”! Dat zorgde wel voor wat teleurstelling bij de anderen, maar ja, eerlijk is eerlijk. Welnu, ze hadden er wat op bedacht! Een paar anderen zeiden: Als we nu zelf ons eten betalen, mogen we dan toch mee? Nu, zoals iedereen weet: gedeelde vreugd is dubbele vreugd, dus dat was geen bezwaar en dus hadden zich nog 5 anderen aangemeld. Op de afgesproken tijd vertrokken we naar Kimbe.
Eerst gingen we winkelen, dat vonden ze ook heel leuk, dat sloten we af met een heerlijk ijsje en toen naar het Kimbe Hotel-Restaurant!
 . 
 . 
De K-Mart "onze" winkel, altijd met overal bewaking!
Toen iedereen zijn bestelling had doorgegeven, duurde het even voordat iedereen zijn bord met eten had. Even leek het er op dat één van de meiden geen eten zou krijgen, dat kan hier zomaar gebeuren! Maar gelukkig, toen de anderen al een eind op weg waren met hun maaltijd kwam haar bord er ook nog aan. Het zag er allemaal goed uit en het smaakte prima. Ik had dit keer gekozen voor een maaltijd met nationale ingrediënten, het had ook een Papua-naam, zoiets als Kamarap of zo. Ik moest denken aan Komaar-op! Het waren diverse gekookte groenten, bekende en (voor jullie) onbekende, een stuk kip, taro (!) dat is een of andere knolsoort, lijkt een beetje op aardappel, en dat alles gekookt in kokosnotenmelk. Je moet af en toe eens een uitdaging aangaan, het was heel smakelijk, maar niet exclusief.
 
 
We zouden nog gaan zwemmen bij Hotel Liamo, maar dat plan hebben we laten varen. Ze hebben daar sinds kort twee mooie zwembadjes aangelegd en we zijn gaan vragen wat de voorwaarde is om daar te mogen zwemmen. De eigenaresse zei ons dat men, om daar gebruik van te kunnen maken, eerst een gezinslidmaatschapskaart voor een jaar moet kopen, je kunt dan eventueel wel gasten uit een andere provincie introduceren voor een X bedrag, maar helaas was dit voor ons gezelschap geen optie. We mochten wel in de oceaan zwemmen maar die plaats is niet echt zo geweldig om te zwemmen, dus stelden we aan de groep voor naar een ander strandje te gaan. Daar werd niet al te enthousiast op gereageerd, wel wilden er een stel meiden nog even naar de tweedehands-winkel. Omdat het hun dagje-uit was, zijn we daar nog even langs gereden, hebben de jongelui daar gedropt, en zijn zelf nog even naar een groentemarkt gegaan voor verse groenten.
Toen iedereen moe en voldaan was zijn we naar huis gegaan.
Schoolperikelen
Deze week was heel belangrijk voor de oudere leerlingen, want de bijdragen voor het Jaarboek moesten ingeleverd worden en hun Novelle! Aan het begin van het seizoen hadden ze de opdracht gekregen een Novelle te schrijven. En ook al hadden ze ruim de tijd, zoals dat meestal gaat, moest er op het laatst nog even heel hard gewerkt worden. Maar het kwam voor elkaar. De avond dat de Novelle moest worden ingeleverd, brandde er nog laat licht in de bibliotheek (1e verdieping).
 , 
Er werd druk gekopieerd en toen ze de laatste hand gelegd hadden ging er een luid gejuich op. Niet dat het nu al helemaal afgerond is, nu moeten ze nog aan de finishing touch gaan werken, maar het verhaal moest afgesloten zijn. En als beloning waren ze vrijdagavond bij Juf Emma uitgenodigd om een film te komen kijken.
Verder moest de hele school, alle leerlingen en leerkrachten, inclusief de bibliothecaresse en secretaresse, op de kiek! De traditionele groepsfoto voor in het jaarboek! En zo, werken ze hard naar het einde van het seizoen toe.
Het is onvoorstelbaar hard gegaan. Nog ruim een maand, dan zit het er op voor dit schooljaar! Het hele schooljaar loopt een maand voor op het Nederlandse schooljaar.
Bijzondere les van een bijzondere leraar
Gideon heeft tot nu toe een goede tijd hier gehad en zich bijzonder nuttig gemaakt op verschillende terreinen. Afgezien dat hij voor mij wat klusjes in huis heeft gedaan, heeft hij geholpen met het opknappen van een van de huizen. Verder leek het hem leuk om eens een gastles te geven op de school. Hij koos daarvoor vliegtuigbouwkunde. En oude tak van zijn eigen opleiding werd hiermee even uit de doos getrokken. Na een goede voorbereiding met behulp van o.a. het internet had hij een interessante les samengesteld die hij eerst aan de jongere middelbare scholieren gaf en de dag er na aan de oudste leerlingen. De les werd afgesloten met een stuk handenarbeid. Ze mochten zelf een vliegtuigje maken en buiten werden ze getest.
 . 
Sommigen hadden er een heel werk van gemaakt en hadden een perfect vliegvermogen tot grote vreugde en plezier van de maker en de omstanders. Het was een heus spektakel! Ik hoef dus niet te zeggen dat het een succes genoemd kon worden! Op allerlei manieren heeft Gideon zich nuttig en geliefd gemaakt!
Kraambezoek
Af en toe diende hij als chaperon voor mij en Martine en Beth Delaat, als we wilden zwemmen in de oceaan of zoals ook een keer gebeurde, de dames op kraambezoek gingen bij een Papuavrouwtje, beter gezegd, meisje, want ze leek nog zo ontzettend jong.
Beth en Martine waren haar een keer tegengekomen toen ze hoogzwanger was en hadden een gezellig praatje gemaakt. Naomi, zoals ze heet, had hen uitgenodigd om haar te komen bezoeken, en aangeduid waar ze woonde. Niet ver van ons terrein.
Op een vrije middag wilden de dames haar bezoeken en hadden Gideon gevraagd hen te begeleiden, aangezien, zoals bekend verondersteld, wij als blanke vrouwen er niet alleen op uit mogen. Het was zo heet, ik had wel zin om te zwemmen, dat vonden de anderen ook wel een aantrekkelijk idee, dus zo zijn we eerst bij Naomi op zoek gegaan. Na wat vragen hier en daar vonden we haar bij haar huisje. Daar woonde ze met haar moeder. De baby, een piepklein babyjongetje was twee weken geleden (nu 3) geboren. Ze was blij ons te zien, er werden een paar krakkemikkige stoelen aangerukt en een laag houten bankje en zo werden we uitgenodigd te gaan zitten. Moeder zat met de baby op het “balkonnetje”,
Ze waren niet bepaald gekleed om bezoek te ontvangen, maar na een poosje ging moeder naar binnen en gooide dochterlief een shirtje over de schouder, wat deze al pratend over haar hoofd liet glijden. Maar ach, ze had het veel te druk met vertellen, dus ergens boven haar borsten bleef het nog een tijdje hangen. Maakt allemaal niet uit hier. Moeder had intussen zelf een leuk bloesje aangetrokken, de kleuren passend bij haar heupdoek. Ze hadden namelijk allebei wel een doek om hun heupen, bij wijze van rok. Laplap noemen ze dat hier.
 . 
Naomi vertelde aan één stuk door, het hele verhaal vanaf de eerste weeën tot aan haar thuiskomst uit het ziekenhuis. Tot in de kleinste details en op de centimeter ontsluiting nauwkeurig. En wat ze allemaal in het ziekenhuis beleefde en wat de zuster zei en wat zij tegen de zuster zei, enz. enz. We hadden de tijd, dus bleven geduldig luisteren met af en toe een “ach” en “och!”.
Tussendoor gaf moeder de baby aan haar dochter en beduidde dat ze hem moest voeden. Intussen bleef Naomi ononderbroken doorvertellen en legde ze het kleine popje aan de borst. Alles even soepel. Toen gaf moeder na een tijdje aan dat het klaar was, en kreeg zij het kindje weer. En Naomi maar vertellen, het was heel fascinerend, niet zozeer het verhaal, als wel hoe alles toeging! Toen het verhaal uit was, benadrukte ze dat ze heel gelukkig was en God dankbaar dat hij haar dat kindje had gegeven. Over een vader werd niet gerept, en wij hadden niet de vrijmoedigheid er naar te vragen. Opa was al overleden en het jochie was naar hem vernoemd werd met trots vermeld. Met een uiteenzetting over de naamgeving.
Toen stapten we weer op, een beetje blij, want ook al zaten we in de schaduw, het was bloedheet en we hadden veel last van vliegen en andere jeukverwekkende beestjes.
Beth wist te vertellen dat het bij sommige Papua-stammen normaal is, dat ze tot in detail hun belevenissen vertellen en dat je ze niet moet interrumperen omdat ze dan de lijn kwijt raken. Dan moet je ze weer even op weg helpen door het laatste zinnetje te herhalen. Althans dat begreep ik ervan. Beth is namelijk een paar maanden bij haar dochter en gezin geweest die ook ergens in één van de stammen in de Bush werken.
Daarna gingen we lekker zwemmen, nu ja, lekker? Het water was ontzettend warm,dus echt voor de afkoeling was het niet. Maar het was wel heel gezellig.
Volgende week: Bezoek aan de zendelingen van S.S.E.C en het vertrek naar de Bush van Jan, Annette en Gideon. Tot zover Roelie... nu nog een paar foto's van Sinco.
Hieronder nog wat foto's van een wandeling in de omgeving op 2e paasdag door Gideon en Sinco.
.JPG) . .JPG)
Op bezoek bij een van de "bewakers" op ons terrein
Op de grens van hun tuin en die van de buurman
stond een tanbu teken:
verboden te betreden op straffe van een vloek. . . . . 
.JPG) . .JPG)
Onderweg kregen we een jonge cocosnoot te drinken... en hoe smaakt de cacao vrucht?
.JPG) .JPG)
Lokale vogelverschrikkers ... ... ... ... door naar "Kasia aan zee"
. .JPG) ... met lokale vissersboten.
.JPG) .
Op de terugweg kwamen we onze hulp Judith nog tegen, hier voor haar huisje in Kasia. Thuis kon ik eindelijk eens het mannetje van de vogelvleugelvlinder (vvvv) fotograferen.
Ik kom er hier achter dat fotogarferen misschien wel een hobby van me is.
Hartelijke groet van Sinco |
... terug naar boven!
